Hieronder deel ik graag met jou mijn verhaal. Omdat ik weet dat worstelen met voeding en het hebben van obsessieve voedselgedachten heel eenzaam kan voelen en een grote impact heeft op het dagelijks functioneren. Weet dat je niet alleen bent, praten helpt.
Als kind was ik al op jonge leeftijd vatbaar voor de norm die de media ons oplegt. Mijn gewicht en lichaamsbeeld vormden hierdoor al snel mijn grootste onzekerheid. Op 16-17 jarige leeftijd las ik een boek over suikervrij eten en begon ik te experimenteren met het schrappen van geraffineerde suikers. Langzaamaan legde ik mezelf steeds meer extra regeltjes op. Ik zag het als een uitdaging, iets om mijn grenzen te verleggen. Het ging niet zo makkelijk thuis. Eten en mijn gewicht was iets waar ik controle over had. Daarnaast ontving ik veel complimententjes over mijn ‘wilskracht’ en visie op voeding. Hierdoor lukte het me zonder problemen om dit extreem gezond en strikt eetpatroon twee jaar vol te houden.
Alles liep mis toen ik in Nederland ging studeren. Mijn veilige haven viel weg en ik kreeg meerdere malen per week last van eetbuien afgewisseld met episodes van extreem gezond eetgedrag. Mijn gewicht schommelde en ik kwam op korte termijn veel aan. Ik schaamde me zo hard dat ik met niemand over mijn problematiek durfde praten. Daarnaast worstelde ik ook met mijn identiteit want wie was ik als ik niet ‘het gezonde meisje’ was? Maar ik gaf niet op. Ik las tal van boeken, volgde mensen op het internet die hetzelfde doormaakten, telde de dagen zonder eetbuien,… Toch belandde ik steeds terug in dezelfde spiraal. Gedachten over eten en niet-eten beheersten mijn leven. Tot ik mijn gedrag helemaal zat was en ik afsprak met mezelf dat ik alles mocht en kon eten. Dit was mijn kantelpunt. Het was doodeng maar het was de eerste stap richting mijn herstel.
Dear me
I know you are scared, but you can handle this.
Love, me.
Toen ik op 20-jarige leeftijd de opleiding voeding- en dieetkunde aanvatte en op regelmatige basis psychotherapie ging volgen, ging mijn herstel de laatste stroomversnelling in. In de opleiding leerde ik dat mijn aannames over voeding niet altijd zo correct waren als ik dacht. Ik leerde zaken veel meer in perspectief plaatsen en at koekjes en taartjes met minder angst en schuldgevoelens. Psychotherapie hielp me mijn gedachten onder woorden brengen en leerde me hoe ik op een andere manier controle kon krijgen over mijn leven.
Via Instagram kwam ik met intuïtief eten en bodypositivity/ -neutrality in aanraking. Termen die menig Vlaming de ogen laten draaien, maar tot op de dag van vandaag veel voor me betekend hebben. Ik begon me hierin te verdiepen. Lichaamsacceptatie, luisteren naar de signalen van mijn lichaam en leren genieten van voeding. Mezelf dingen leren toestaan.
Het is grappig om te zien dat ik indirect de principes van intuïtief eten volgde, alsof het de natuurlijke weg is. Een eetbui is ondertussen jaren geleden alsook de angst voor bepaalde voedingsmiddelen. Herstel is mogelijk, hoe uitzichtloos het soms lijkt. Vertrouwen hebben <3.
Blooming dietitian 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.